U jam shumë mirënjohës atyre që e ideuan dhe e nxitën këtë iniciativë, edhe për faktin se kam mësuar shumë gjëra që nuk i dija lidhur me këtë figurë emblematike të historisë sonë. Jam besimplotë që falë kësaj iniciative, shumë të tjerë do të mund të mësojnë shumëçka që lidhet me figurën e Musine Kokalarit, që tingëllon shumë aktuale, ashtu sikundër shumë frymëzuese, edhe në ditët tona, pavarësisht se konteksti është tërësisht tjetër.
“Në vetminë time nuk jam vetëm.”
Kështu shkruante Musineja, kur u izolua plotësisht në burg dhe prej aty mori rrugë pjesa tjetër e jetës së saj. Një jetë që në hapat e parë dukej tërësisht e papërshtatshme për atë çka e priste Musinenë në hapat e mëtejshëm. Nuk ishte një person që vinte nga rruga e vuajtjes, e varfërisë, e mllefit dhe e urrejtjes për të tjerët, por ishte një vajzë që vinte nga rruga e kamjes dhe e dijes, në një botë që u tregua e pashpirt për të.
Musine Kokalari ishte shkrimtarja e parë dhe rilindësja e fundit e brezit të artë të Rilindjes Shqiptare. Besoj se mbetet edhe një disidente, shëmbëlltyra e së cilës i jep një përmasë tjetër historisë së disidencës shqiptare, me gjyqin, burgosjen dhe syrgjynosjen e saj 40 vjeçare. Një grua që në një kohë shumë të vështirë, kur shumë burra u gjunjëzuan, jo thjesht përpara torturuesve të tyre, por edhe frikës prej mundësisë së të qenit të torturuar, sfidoi me një fuqi të jashtëzakonshme, gati të pamundur për t’u besuar, nëse nuk do të kishim të dhënën paraprake se kjo është e gjitha një histori e vërtetë, një sistem mizor ndaj lirisë dhe të menduarit jashtë kornizës së hekurt të sistemit.
